Selfie gekrabbel
Selfies? Tot nu toe had ik er geen moeite mee. Gewoon wat foto’s van jezelf, al dan niet flatteus en soms ietwat lachwekkend. Leven en laten leven toch?
Maar na ons laatste boottochtje tijdens onze reis in Montenegro ben ik er ietwat anders over gaan denken.
Selfies
Het begon best goed, we hadden een mooi plekje gevonden aan een van de weinige tafeltjes aan boord. De zon was niet weg te branden en ook ons tafelgezelschap leek na wat heen en weer schuiven, en een klein beetje onderling geruzie, tevreden te zijn te zijn met de plek waarop de billen plaatsvonden.
En tja, eerlijk gezegd, was ik in eerste instantie niet echt geïnteresseerd in het reisgezelschap. Er is genoeg te zien, op het water, in dit mooie heuvelachtige Montenegro,
Mijn blije verwondering sloeg pas om in milde verbijstering op het moment dat ik oogcontact maakte met de zwaar omfloerste ogen van de donkerharige dame tegenover mij.
Heel even dacht ik dat ze naar mij zat te lonken, de lippen verleidelijk getuit..
maar de selfie-stick bracht gelukkig uitkomst.
We beleefden een prachtige boottocht.
Ik genoot van het uitzicht, en de donkere dame van het decorum waardoor haar lieve duck-face nog beter tot haar recht kwam.
En daar bleef het niet bij, de ene na andere selfie werd gemaakt zogauw de horizon aantrekkelijk genoeg oogde.
En dan vraag ik me af?
selfies… ?
het lijkt alsof de mens de wereld alleen nog maar beziet door het oog van de camera, met zichzelf als middelpunt?
Zo wordt die wereld ook steeds kleiner, denk ik?
Dus voelde ik de inspiratie om deze tekening te maken:..
De geboorte van Aphrodite (venus) ** is er niets bij 
😉
**Aphrodite (Venus) was in de Griekse mythologie de godin van de schoonheid de liefde, het lachen en het huwelijk.